Een hongerige reis, drukte in een fuik en een futloos hotel
Zaterdag 8 februari
De tweede dag in Jakarta, die ik eigenlijk niet gepland had maar toch gedaan heb omdat ik zo schandalig lang had geslapen, stond in het teken van het monumen nasional, het Nationaal Monument, ook wel monument van eenheid. Ik dacht dat het alleen een fallus toren was maar er zit een klein en overzichtelijk museumpje onder.
Het is wel een tikkeltje gekleurd natuurlijk waarbij maar weer blijkt dat de historie door de overwinnaar geschreven wordt – de opstandeling van de een is de vrijheidsstrijder van de ander. Aangezien het monument onder Soekarno gebouwd is, gaat het nergens over zijn omstreden rol in het land – maar goed, het is dan ook een nationaal monument van eenheid, dat mag best wat nationalistisch zijn. Prachtig uitzicht van boven overigens… en een lekker windje bij de 30 graden die het er was.
In de avond terecht gekomen bij een pap-met-kip tent (dat verzin je niet) en dat was wel aardig. In ieder geval weer die nieuwe ervaring, en daar gaat het ook om… toch?
Zondag 9 februari
Vast van plan de volgende dag vroeg op te staan en dan naar de oude stad te gaan en vervolgens naar Bogor. Dat plan strandde in de wakker-lig-uren van die nacht. Om 10:30 wakker geworden, alle plannen overboord gegooid en rustig de tijd genomen om naar Bogor (voorheen Buitenzorg) te reizen.
Het was maar een kilometer of zo naar het station dus prima te doen. Daar kennismaking met Javaanse humor: station overkant straat maar een hek er voor van paar honderd meter…. kaartje gekocht van 6000 Roepia (die ik moest laden op een chipkaart van 20.000 roepia) en anderhalf uur in een metro annex stoptrein. Continue huizen gezien dus feitelijk is Bogor een voorstad van Jakarta.
Op het station het eerste het beste wat er eetbaar uit zag gekocht van een straatverkoper (gefrituurde tahoe? Tempeh?). Half uurtje lopen naar hotel en onderweg nog portie Ketoprak gescoord, had ik al dagen weer trek in – straks wordt ik nog vegetariër? Zelf beetje de hygiëne in de gaten gehouden door wegwerpbakje te nemen en zelf eetstokjes te verzorgen – het bestek wordt daar gewassen in 3 emmertjes dus vast niet heel schoon.
Het verkeer is alleen bedoeld voor de assertieven onder ons – op een gegeven moment moet je gewoon oversteken anders kom je er nooit (of je moet echt ver omlopen).
Het Reddoorz hotelletje was prut. Op zich niks mis mee maar het is echt een hotelletje en dus geen noemenswaardige sociale ruimte of gelegenheid een praatje te maken. Gewoon geen fijne energie; had daar 2 nachten geboekt maar ben eerder weg gegaan. Snap niet waar die hoge score vandaan komt op Booking.com.?
Aan het einde van de middag een paar uur door NW kant van Bogor geslenterd en wat willekeurige straatjes gepakt. O-ver-al straatverkopers. Met name voedsel maar ook kleding en electronica. Ze hebben overigens mijn hart gestolen want ze zijn beleefd, willen natuurlijk wat aan je verkopen maar zijn niet opdringerig. Kunnen ze in Turkije nog wat van leren. Meer naar het centrum gaan ze (logisch) op drukkere punten staan (inclusief op loopbruggen en trappen), samen met de incidentele bedelaar, en dit gecombineerd met de Javaanse eigenschap te pas en te onpas hekken neer te zetten maakt dat je in een fuik loopt en het tempo flink omlaag gaat. Maar ach, ik heb geen haast en Koningsdag of kerstmarkt in Haarlem is erger!
Uit een soort principe wil ik overigens dus ook graag bij de hardwerkende straatverkopers eten maar dat is moeilijk kiezen – sommigen hebben halve kippen in hun ongekoelde wagentje liggen, of gehaktballetjes, en dat kan mijn maag denk ik nog niet aan.
Dus deze dag neergestreken bij een Dim Sum straatttent en random wat aangewezen. Kip (Ayam) wist ik wel maar de andere (Cumi) bleek inktvis te zijn. Smaakte prima maar viel net niet helemaal lekker allemaal, dus toch maar even twee flesjes cola gehaald om alles te ontsmetten. Lijkt net goed te gaan.
Even douchen is wel een ding hier, ik kom met een hele schone nek en schouderpartij thuis, mijn haar wellicht eerder als dreadlocks.
